Ang Pagbabago ng Masamang Tao

Tong Xin Probinsya ng Fujian

Ipinanganak ako sa kanayunan. Galing ako sa lahi ng mga simpleng magsasaka at dagdag pa rito kakaunti lang kami sa aming pamilya, kaya lagi kaming naaapi. Noong ako’y 13 taong gulang, may batang binugbog ng isang tao mula sa labas ng aming nayon. Pinaratangan ng mga taganayon na pinangunahan ito ng aking ama at sinabi nila na hahalughugin nila ang aming bahay at kukumpiskahin ang aming ari-arian, kukunin ang aming mga baboy at bubugbugin pa ang aking ama. May panahon ding kinuha ng isa pang taganayon ang aming lambat at kinuha na parang kaniya. Nang pumunta ang aking ama para kunin itong muli, talagang sinuntok ng taganayon ang aking ama, umaasa sa kanyang sariling kapangyarihan at impluwensiya. Kinailangan na lang magpakumbaba ng ama ko dahil alam niya na wala siya ni pera o kapangyarihan. Sinabi ng aking ina sa aking mga kapatid at sa akin na kailangan naming lumaban para sa aming mga sarili sa hinaharap, at huwag kailanman mamuhay sa pang-aapi tulad nito. Bilang bata at inaayawan ang kawalan ng hustisya sa lipunan, determinado ako na sa hinaharap ako’y mamumukod-tangi sa madla at makukuha ang kanilang respeto, at hindi kailanman maaapi. Kaya nag-aral ako nang mabuti, ngunit hindi ako ganoon katalino at hindi ako makapasok sa anumang unibersidad, kaya pinili kong hangarin ang pag-unlad sa hukbong katihan at madaling nakasali sa pamamagitan ng mga koneksiyon.

Nang una akong sumali, nakipag-agawan ako para makuha ang lahat ng mahihirap at maruruming gawain at para makita ang aking pangunguna para humanga ang aking mga lider at sa hinaharap ay tumaas ang ranggo. Gayon pa man, kahit gaano kahirap ang aking pagsisikap, hindi ko man lang makuha kahit ang posisyon bilang lider ng pulutong. Lagi din akong pinagtatawanan at inaapi ng aking mga kasama dahil sa aking mga malabasahang damit at katipiran, na nagpatindi lang sa aking kagustuhang mamukod-tangi. Kinalaunan, batay sa payo mula sa aking kasamang taganayon, nalaman ko na ang mga ebaluwasyon at promosyon sa hukbong katihan ay hindi nakadepende sa pagtatrabahong mabuti, ngunit sa halip ay sa pagbibigay-regalo. Kahit na nasusuklam ako sa ganitong uri ng bagay, kinailangan kong tahakin ang tanging landas sa promosyon. Samakatuwid, determinado akong kunin ang lahat ng aking ipon para magbigay ng mga regalo sa aking mga lider at gumawa ng mga koneksyon, tulad ng lahat sa paligid ko; pagkatapos ay nakapag-enrol na ako sa wakas sa akademya ng militar. Ngunit nang natapos na ako, itinalaga ako na magluto sa kantina dahil wala akong sapat na pera para magbigay ng regalo, at kalaunan ako’y naging quartermaster, ngunit sa pangalan lang. Matapos ang ilang taon sa buhay hukbong katihan, naintindihan ko na ang mga opisyal ay hindi kailanman dinidisiplina ang mga nagbibigay ng regalo at wala kang ibang bagay na magagawa nang hindi hinahalikan ang kanilang mga paa. Kung gusto mong mapanatili ang tuntungan, kailangan mong subukan ang lahat ng paraan para magkaroon ng pera at magbigay ng mga regalo, kung hindi, wala kang makakamit na anumang bagay kahit gaano pa katindi ang iyong mga abilidad. Para makamit ang aking mithiin, nagsimula akong kumita ng pera at kumalap ng mga pondo kahit saan: Sinobrahan ko ang turing at sinadyang pinarami ang bilang kapag bumibili ng pagkain, kumukuha ng kaunting sobrang maruming pera; nakikita ang ibang mga quartermaster na nagtitinda ng bigas, lihim akong nagbenta ng isang trak ng bigas mula sa hukbong katihan at kumita ng ilang libong yuan, at marami pang iba. Kahit na naniwala ako kay Jesus simula pagkabata at alam na alam ko na krimen ang mga bagay na aking ginagawa, patuloy din akong nag-aalala na matuklasan at mapatunayang maysala balang- araw, ang kagustuhan na mapataas ang ranggo ang nagtulak sa akin na gawin ang mga bagay na iyon nang labag sa aking konsensiya. Sa sandaling nakaipon ako ng pera, sinimulan kong sumipsip sa aking mga lider at binigyan sila ng mga regalo na tumutugon sa kanilang mga gusto. Sa tuwing may dumarating na lider para makipagkita sa akin, ginagawa kong abala ang aking sarili na nakikipag-inuman sa kanila, kumakanta, at nakikipagkita sa mga hostes…. Ginawa ko ang lahat ng posibleng bagay para makakuha ng pabor sa kanila. Sinubukan kong sumipsip sa kanila sa lahat ng posibleng paraan. Sa tuwing kailangan ng mga lider ng tulong, masaya ako na inaalok ang mga serbisyo ko. Kung sinuman ang may magandang relasyon sa mga lider, sinusubukan kong maging malapit sa kanya para makakuha ng positibong rekomendasyon. Sa mga panahong iyon, madali akong umangat sa posisyon bilang kumander ng batalyon sa pamamagitan ng paggamit sa ganitong uri ng makamundong pilosopiya. Sa wakas ay nangibabaw ako at makakabalik na ako sa bahay nang maluwalhati! Pagkatapos, sa tuwing uuwi ako, papalibutan ako ng mga taganayon, sumisipsip at pinupuri ako, kung saan lubos na nabibigyang kasiyahan ang aking kayabangan. Ang aking mga ambisyon at aking mga naisin ay doon lumago. Tulad nga ng sinasabi ng mga tao, “Ang pagiging opisyal ay para sa masarap na pagkain at pananamit,” “Nakukuha ang kapangyarihan para magamit ito bago mawala,” at “Walang opisyal na hindi tiwali.” Kaya, sinimulan kong tamasahin ang mga pribilehiyo ng isang opisyal. Makakakuha ako ng mga bagay nang libre saan man ako magpunta, at kapag may isang tao na humingi ng tulong sa akin, hihingan ko sila ng mga regalo at hindi ko sila tutulungan kapag ang mga regalo ay kulang. Sinimulan kong hanapin ang magagarbong pagkain at pananamit, at nagsimulang magyabang. Umaasa sa katotohanan na para akong isang “gintong anak” kasama ang mga importanteng lider tulad ng kumander at politikal na komisaryo, mas naging arogante pa ako na aking aapihin ang mga tao sa pamamagitan ng pangangalandakan sa aking makapangyarihang koneksiyon, humihingi ng mga regalo mula sa aking mga tauhan sa ngalan ng mga lider na ito. Ganito kung paano ako naging masama mula sa simpleng batang Kristiyanong taganayon tungo sa isang gahaman, mapanlinlang at mapagmataas na tao.

Sa pagiging tiwali at masama, naipakita ko pa ang aking sariling teribleng likas na ugali sa iba. Madalas kong pinaghihinalaan nang walang makatwirang dahilan na ang aking magandang asawa na nagtrabaho sa isang banyagang kumpanya ay nagkakaroon ng mga relasyon; humantong ito sa mas matinding pag-aaway sa pagitan namin at tumitinding hiwalayan. Noong 2006, nasagad ang aking asawa at nagsampa ng deborsiyo; para itong isang malaking kahihiyan sa akin, kaya hindi ako sumang-ayon dito. Sa kalaliman ng gabi, lagi kong naiisip ang tungkol sa aking buhay. Inisip ko: Naging determinado akong mangibabaw simula ng aking pagkabata at ang aking asawa at ako ay parehong matagumpay sa aming mga karera. Ang mga kondisyon sa aming tahanan ay maayos sa lahat ng aspeto at kinaiinggitan kami ng mga tao, kaya bakit ako nabubuhay nang may ganoong sakit, at bakit dumating ito sa punto na gusto akong ideborsiyo ng aking asawa? Kahit ang aming anak ay nagdurusang kasama namin. Ito ba ang buhay na ginusto ko? Para saan ba talaga ako nabubuhay? Habang nasa pakiramdam na ako’y nawala at nalito, tinanggap ng aking asawa ang kaligtasan ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw. Sa pamamagitan ng madalas na pagkikita at fellowship kasama ang mga kapatid, lalo siyang naging positibo, humintong makipagtalo sa akin, at hindi na kailanman binanggit ang diborsiyo ulit. Sa halip, naging abala siya sa pangangaral ng ebanghelyo at tinutupad ang kanyang tungkulin. Kalaunan, sa udyok ng aking asawa at ina, nagsimula na rin akong maniwala sa Makapangyarihang Diyos.

Dahil sa buhay sa iglesia, naintindihan ko na ang Diyos ay banal at matuwid, at Kanyang kinapopootan nang husto ang karumihan at katiwalian ng mga tao. Naisip ko ang maruruming paraan na aking natutunan sa hukbong katihan at hindi ako maaaring maligtas ng Diyos kung hindi ko binago ang aking disposisyon, kaya sinimulan kong basahin nang may pananabik ang mga salita ng Diyos, umaasa na maaari kong makita ang solusyon sa mga ito. Isang araw, binasa ko ang mga salitang ito mula sa Diyos: “Isinilang sa isang napakaruming daigdig, ang tao ay nasira na nang labis ng lipunan, siya ay naimpluwensiyahan na ng mga etikang pyudal, at naturuan na sa ‘mga instituto ng dalubhasaan.’ Ang paurong na kaisipan, tiwaling moralidad, masamang pagtanaw sa buhay, kasuklam-suklam na pilosopiya, lubos na walang saysay na pag-iral, at napakabuktot na uri ng pamumuhay at mga kaugalian—lahat ng bagay na ito ay matinding nanghimasok na sa puso ng tao, at matinding nagpahina ng kanyang katuwiran at inusig ang kanyang konsensya. Bilang resulta, ang tao ay mas lalong malayo sa Diyos, at mas lalong naging tutol sa Kanya” (“Ang Hindi Pagbabago ng Disposisyon ay Pakikipag-alitan sa Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Inilantad ng mga salita ng Diyos ang mga sikreto sa kaibuturan ng aking puso; natamaan ako nang todo. Sa mga taong nagdaan na nagsilbi ako sa hukbong katihan, sinunod ko ang mga “hindi sinasabing patakaran” ng mundo para lang mangibabaw. Nakagawa ako ng maraming bagay kung saan nabigatan ang aking konsensiya. Naging mayaman ako mula sa mga kinurakot na kita at namuhay nang madilim at tiwaling buhay—patuloy na nagpakasawa ang aking sarili sa kasalanan ngunit hindi nakaramdam ng hiya. Pagkatapos, ang mga salita ng Diyos ay hindi lang nagpakita sa akin ng kaibahan ng mabuti sa masama, kundi nagpakita rin sa akin ng pinagmulan ng aking pagbagsak at aking katiwalian. Lumabas na ang mga salot na ito ay mula kay Satanas. Si Satanas ang nagpabago sa bansang ito at ginawa itong isang laboy ng kasamaan at kalupitan kung saan ang walang kapangyarihan, matapat na mga tao ay inaapi at lumalaban para makaraos habang ang makapangyarihan, maimpluwensiya at mapang-api ay sumasagana. Sa lipunang ito na puno ng heresiya at kamalian tulad ng “Kanya-kanya at sa demonyo ang pinakahuli,” “Ang pagiging opisyal ay para sa masarap na pagkain at pananamit,” “Nakukuha ang kapangyarihan para magamit ito bago mawala,” “Walang opisyal na hindi tiwali.” at iba pa. Nilamon ako ng mga teribleng salitang ito, at dahil sa pang-aapi sa aking paligid nawala ako sa aking landas, iniwan ang mga prinsipyong pantao, hinangad ang matataas na posisyon nang walang pakundangan, at nalugmok sa lusak ng kasalanan. Hindi naglaon ako’y naging isang masamang tao na naghahanap lamang ng kayamanan, inabuso ang kapangyarihan para sa personal na pakinabang, at nilustay ang mga pampublikong pondo. Mula sa paghatol ng mga salita ng Diyos, nakita ko ang matinding galit at kabanalan ng Diyos, at naintindihan na ang pananakit sa Kanyang matuwid na disposisyon ay hindi pinahihintulutan. Pinagsisihan ko ang aking masasamang pagkilos at napuno ang aking puso ng takot. Pakiramdam ko kung hindi dahil sa pagliligtas ng Diyos sa akin sa tamang oras at paghatak sa akin mula sa masamang lusak, isinumpa at pinarusahan na siguro ako ng Diyos dahil sa aking nagawa. Salamat sa Diyos dahil hinayaan ako na makitang muli ang liwanag, at maintindihan ang mga prinsipyo ng tao. Mula noon, hindi ko na kailanman ginawa iyong mga bagay na nagdala ng kahihiyan sa pangalan ng Diyos.

Habang mas lalo kong naintindihan ang katotohanan, nakaranas ako ng mas matindi at mas malalim na kaligtasan mula sa Diyos. Noong 2009, nakapagsilbi na ako sa hukbong katihan nang 20 taon. Ayon sa mga pambansang regulasyon, pinahintulutan akong lumabas at maghanap ng sarili kong trabaho. Determinado ako na iwasan ang kasamaan at gumawa ng mabuti, kaya iniwan ko ang hukbong katihan at pinili na mailipat sa gawaing pansibilyan, at inilagay ang aking puso at kaluluwa sa pagtatrabaho para sa Diyos. Gayon pa man, hinikayat ako ng aking lider na manatili at hiniling sa akin na pag-isipan itong mabuti, at isa pang matagal nang lider sa mataas na posisyon ang nangako sa akin na itataas ang aking ranggo sa pangalawang kumander sa rehimen (deputy regimental commander) kung magpapatuloy akong magtrabaho nang mabuti. Medyo nag-alinlangan ako—ito ang pagkakataon na aking inasam araw at gabi! Hindi ko mapakawalan ang ideya ng ganoong posisyon, kaya humingi ako ng tulong sa Diyos at nagdasal, “Oh Diyos, ang mapunta sa mataas na posisyon ay matagal ko nang pinapangarap. Mayroon na ako ngayon ng ganoong pagkakataon at hindi ko alam kung paano pipili. Sana’y maliwanagan Mo ako at pangunahan ako!” Kinalaunan, naisip ko ang mga salita ng Diyos, “Kung ikaw ay may mataas na katayuan, marangal na reputasyon, saganang kaalaman, saganang ari-arian, at suportado ng maraming tao, gayon man ay hindi pumipigil sa iyo ang mga bagay na ito na humarap sa Diyos para tanggapin ang Kanyang pagtawag at ang Kanyang tagubilin, para gawin kung ano ang hinihingi ng Diyos sa iyo, kung gayon ang lahat ng iyong ginagawa ay magiging pinakamakabuluhan sa lupa at ang pinakamatuwid sa sangkatauhan. Kung tatanggihan mo ang tawag ng Diyos para sa kapakanan ng katayuan at ng iyong mga sariling layunin, lahat ng iyong gagawin ay susumpain at kamumuhian pa ng Diyos” (“Diyos ang Namumuno sa Kapalaran ng Buong Sangkatauhan” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Dumarating ang mga tao sa mundo at bihira nila Akong makatagpo, at bihira rin na magkaroon ng oportunidad na hanapin at makamit ang katotohanan. Bakit hindi ninyo pahalagahan ang magandang pagkakataong ito bilang ang tamang daan ng pagpapatuloy sa buhay na ito?” (“Mga Salita para sa mga Kabataan at Matatanda” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Tinamaan ng bawat salita ng Diyos ang aking konsensiya, at nagising ako sa aking alinlangan. Nagkaroon ako ng pribilehiyo na makatagpo ang gawain sa lupa ng nagkatawang-taong Diyos at ang natatanging pagkakataon para mahanap ang katotohanan at magtrabaho para sa Diyos. Isang kadakilaan at biyaya mula sa Diyos! Anong propesyon sa mundo ang maaaring maging mas makabuluhan kaysa sa pagtatrabaho para sa Lumikha? Kahit pa ikaw ay nasa pinakamataas na posisyon at naging pinakamataas na opisyal, kung hindi mo nakilala ang Diyos at hindi gumawa ng anumang pagbabago sa iyong disposisyon, kinalaunan ay paparusahan ka ng Diyos. Kaya maraming tao sa mga prestihiyosong posisyon ang nahulog sa kalamidad at namatay nang maaga, at kaya napakaraming matataas ang ranggong opisyal ang nagkaroon ng kahiya-hiyang pagbagsak at teribleng katapusan. Para sa akin, lumaban ako at sinubukan ko nang may desperasyon para mangibabaw bilang isang opisyal, na nagreresulta sa pagkasira ng aking sarili hanggang sa punto na ako’y nabahiran at narumihan, nabuhay tulad ng isang tao na halos hindi tao. Inakay ako ng Diyos pabalik mula sa maling landas at malinaw na ipinakita sa akin ang landas para sa buhay ng tao. Paano ko pa rin mapipili na suungin iyong mga panganib at bumalik sa aking lumang paraan? Ang unang kalahati ng aking buhay ay sumailalim sa pagpapahirap at panlilinlang ni Satanas at nagdala sa akin ng matinding sakit. Hindi ako maaaring alipinin, samantalahin at gawing tiwali ni Satanas sa huling kalahati. Kailangan kong baguhin ang paraan ko ng pamumuhay, sundin nang matatag ang Diyos, bagtasin ang landas ng paghahangad sa katotohanan, at mamuhay nang may kahulugan. Kaya determinado akong maghanap ng trabaho nang mag-isa at iwan nang tuluyan ang hukbong katihan. Gayun pa man, dahil napakalalim ng aking katiwalian mula kay Satanas, ang nakakalasong ideya nito ng pangingibabaw at pagiging importanteng tao ay nakabaon nang husto sa aking puso at madalas na hinadlangan ako mula sa pagpili sa tamang landas. Nagsagawa ng mas marami pang gawain ng paghatol ang Diyos at pagdadalisay sa akin para akayin ako sa tunay na landas ng buhay, at nakatanggap ako ng mas matinding kaligtasan mula sa Diyos.

Matapos gampanan ang aking tungkulin sa iglesia nang ilang panahon, nakita ko na ang ilan sa mga lider ng iglesia ay napakabata at ang isa sa kanila ay aking naging kaibigan, kaya nakadama ako ng pagkaasiwa. Naisip ko: Wala sa inyong mga posisyon sa mundong ito ang kasing taas ng sa akin, ngunit ang inyong kasalukuyang posisyon sa iglesia ay mas mataas sa akin. Kung kaya ninyong maging lider, mas lalo pa ako! Kaya nagsikap ako nang husto sa hangaring ito; gumising ako nang alas singko tuwing umaga para basahin ang mga salita ng Diyos, at nagtakda ng mga layunin para sa aking sarili—nakikinig nang hindi bababa sa dalawang oras kada araw ng pangangaral at pagbabahagi sa pagsabak sa buhay, pag-aaral ng tatlong kanta kada linggo, at nagbabalak matuto ng lahat ng kanta ng salita ng Diyos. Mas nagsikap ako nang husto sa pagsasagawa ng aking mga tungkulin sa iglesia. Basta’t ito’y isang bagay na kaya kong harapin sa iglesia, magmamadali akong gawin ito kahit gaano pa ito kahirap o nakakapagod. Samantala, ipinagmalaki ko ang aking karanasan at kahusayan sa hukbong katihan sa harapan ng mga kapatid, nagyabang sa mga usapan ng mga lider ng iglesia o banayad na minaliit kung paano nila hinarap ang mga isyu o inaksyunan ang mga problema. Kaya sumulong ako, pinipilit magkaroon ng sarili kong pangalan, umaasa na makakuha ng opisyal na posisyon sa iglesia sa lalong madaling panahon. Noong 2011, napili ako sa wakas para maging lider ng iglesia tulad ng aking inaasahan. Tuwang-tuwa ako at naghanda ako para mapasikat ang aking sarili at magawa ang maraming malalaking bagay para mapahanga ang iba. Gayon pa man, maraming beses na ipinaalala sa akin ng aking asawa na hindi ako nararapat na pamunuan ang iba at iminungkahi na ako’y magbitiw. Wala akong magawa kundi magbitiw at inirekomenda ko ang isang kapatid bilang lider. Gayon pa man, hindi ko ito inayos sa aking puso. Matapos ang ilang panahon, nalaman ko na ang lider ay nagkaroon ng ilang mga pagkukulang kung paano niya hinarap ang mga problema, at ang aking ambisyon ay muli na namang nagsimula. Hindi ko direktang iminungkahi sa kanya na akuin niya ang paninisi at magbitiw, kung saan makapagbibigay sa akin ng pagkakataon na mapili sa susunod na eleksiyon. Gayon pa man, pinag-aralan ako ng mga kapatid na nakarinig nito, sinasabi na ako’y masyadong wais at ambisyoso, at gusto ko palaging kontrolin ang iglesia, kaya inalis nila ako sa aking tungkulin bilang lider ng grupo. Hindi ko talaga ito matanggap. Isa akong taong may kakayahan; paanong hindi man lang ako nararapat na maging isang lider ng grupo! Sa loob ng ilang buwan, hindi talaga ako nasiyahan sa aking puso at hindi ako masaya sa aking mga kapatid, kaya hindi ako masyadong nagsasalita sa mga pulong. Punong-puno ng kadiliman ang aking espiritu at hindi ko makita ang Diyos. Sa kalagitnaan ng sakit na ito, hiniling ko sa Diyos na akayin ako palabas ng kadilimang ito. At isang araw, binasa ko ang mga salita ng Diyos, “Ngayon, sa karanasan ng tao, ang bawat hakbang ng gawain ng Diyos ay bumabalik sa mga pagkaintindi ng tao, at bawat hakbang ay hindi maguni-guni ng talino ng tao, at lampas sa kanyang mga inaasahan. Itinutustos ng Diyos ang lahat ng kinakailangan ng tao, at sa bawat aspeto ito ay kakaiba sa mga pagkaintindi ng tao. … Sa pamamagitan ng pagbalik sa iyong mga pagkaintindi, dumarating ka sa pagtanggap sa pakikitungo ng Diyos, at sa ganitong paraan lamang maaari mong maalis ang iyong katiwalian” (“Ang mga Nakakakilala Lamang sa Diyos ang Maaaring Magpatotoo sa Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Kung hindi ka sumusunod ngayon, sa katapusan ikaw ay isusumpa—magiging masaya ka ba kung gayon? Hindi ka nagbibigay-pansin sa paraan ng pamumuhay subali’t nakatuon lamang sa iyong katayuan at titulo; ano ang katulad ng iyong buhay? … Ikaw ay hindi tumutuon sa paghahabol sa pansariling pagpapabago at pagpasok; ikaw ay laging tumutuon sa maluluhong mga pagnanasang yaon, at mga bagay na sumisikil sa iyong pag-ibig para sa Diyos at pumipigil sa iyo mula sa pagiging malapit sa Kanya. Maaari ka bang mapabago ng mga bagay na yaon? Madadala ka ba ng mga iyon tungo sa kaharian?” (“Bakit Hindi Ka Handang Maging Isang Hambingan?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Ang mabagsik na mga salita ng Diyos tungkol sa paghatol ay tumurok sa aking puso, nagpaparamdam ng hiya sa aking suwail na sarili. Noon ko lang napagtanto na ang lahat ng mga bagay na nangyari sa akin kamakailan, kahit hindi ko ito ginusto, ay hindi ibig sabihin na pinapahirapan lang ako ng mga tao. Sa halip, ang mga ito lang ang mga paghatol sa akin mula sa Diyos, at Kanyang napapanahong pagliligtas sa akin. Ang gawain ng Diyos sa oras na iyon ay sinadya para baguhin ang mga lumang kaisipan at pananaw ng mga tao, para iligtas sila mula sa impluwensiya ni Satanas, at para makuha nila ang katotohanan at buhay mula sa Diyos para mabuhay nang maganda. Hindi ko pinili ang tamang landas at naghanap para makamtan ang katotohanan bilang aking buhay, ngunit hinangad ang posisyon at kasikatan, at nanlinlang pa ako at nagplano nang masama, hindi naiiba sa paghahabol sa pagiging isang opisyal at isang mahalagang tao. Hindi ba ito laban sa gawain ng Diyos at Kanyang kalooban para iligtas ang sangkatauhan? Paano ko makakamtan ang katotohanan at mamumuhay nang may kahulugan kung patuloy kong hahangarin ang mga ito? Kung hindi ba ako tumalikod, nasira kaya ako nito at ginawa akong puntirya sa kaparusahan ng Diyos kapag Kanyang nakumpleto ang Kanyang gawain? Sa pamamagitan ng mga nasa paligid ko, pinungos ng Diyos ang mga bahagi ko at “walang-awa” akong pinakitunguhan, kinuha ang aking posisyon, at winasak ang aking mga ambisyon at naisin para ako’y hadlangan sa pagpili ng maling landas, para itama ang mga mali kong ideya ng paghahangad, at para magpabalik sa akin. Doon ko naintindihan ang matuwid at banal na disposisyon ng Diyos, at ang aking mga intensyon, motibasyon, at pati ang bawat kaisipan at pagkilos ay nasa ilalim ng Kanyang obserbasyon. Isinagawa ng Diyos ang pinakatunay na pagliligtas sa akin sa parehong panahon na Kanyang ipinakita ang Kanyang kadakilaan. Matapos makilala ang biyaya ng pagliligtas ng Diyos, hindi ko na hinayaan ang aking sarili na masangkot sa kawalan ng posisyon, at nagkaroon ako ng kagustuhan na hangarin ang katotohanan. Mahal na mahal ako ng Diyos na sinubukan Niyang iligtas ako, para hindi ko Siya maaaring mabigo. Kinailangan kong sundin ang mga pagsasaayos ng Diyos, at kahit na ako’y isang lider o isang karaniwang tao, dapat kong hangarin ang katotohanan at gawin ang aking tungkulin hangga’t maaari.

Matapos ang kalahating taon, inayos para sa akin ng lider sa iglesia para ipagpatuloy ko ang aking buhay sa iglesia sa isa pang iglesia. Namimili sa mga oras na iyon ng mga lider sa iglesia nito. Nang malaman ko na mas matagal akong naniwala sa Diyos kaysa sa mga kapatid, lubos na natuwa ako at aking inisip: Ito na ang aking pagkakataon. Maipapakita ko na sa wakas ang aking mga abilidad bilang isang lider. Kung sa bagay, mas marami akong karanasan sa buhay at mas maaga akong naniwala sa Diyos kaysa sa kanila. Ako ang pinaka-nababagay na tao para sa posisyon. Habang ako’y naghahanda nang mabuti para iharap ang aking sarili sa kanila, ang isa sa mga kapatid mula sa dating iglesia ay nailipat para sumali sa eleksiyon. Natatakot ako na ibubunyag niya ang dati kong kabalbalan sa pakikipag-agawan sa posisyon, kung saan magiging kahihiyan sa akin, kaya kinailangan kong isuko ang aking inisyal na plano. Nagpasiya akong sumubok na maihalal bilang isang lider ng grupo, pagkatapos ay magsikap na dahan-dahang umakyat. Hindi ko inasahan na ako’y hindi maihahalal bilang isang lider ng grupo, ngunit sa halip ako’y maitatalaga na magsagawa ng ilang maliliit na gawain na mangangailangan ng pagdadala ng mga libro ng mga salita ng Diyos sa mga kapatid. Ako, na isang marangal na kumander ng batalyon, ay paikot-ikot na gumagawa ng maliliit na gawain. Nahihirapan akong matanggap ito. Gayon pa man, matapos sumailalim sa paghatol at pagkastigo ng Diyos, naintindihan ko na ito’y mula sa pamamalakad ng Diyos at Kanyang mga pagsasaayos. Hinaharap ng Diyos ang aking naisin na maghangad ng posisyon, kaya itinakwil ko ang aking sarili at sumunod. Gayon pa man, di nagtagal ang lugar na aming pinagpupulungan ay nakita ng mga pulis, kaya nag-ayos ang iglesia para sa akin na makatagpo ang dalawa pang dating mga kapatid sa ibang lugar. Tungkol naman sa lider ng iglesia, hindi siya madalas na nakakapunta para gampanan ang tungkulin ng pagdidilig para sa amin dahil siya’y inuusig ng Partido Komunista ng Tsina. Sa panahong iyon, hindi ko na matitiis pa: Bukod sa pag-uutos sa akin na gumawa ng mga maliliit na gawain, kailangan kong makipagkita sa mga elder na mababa ang kalibre. Paano ako napunta sa lugar na ito? Habang mas iniisip ko ang tungkol dito, mas sumasama ang aking pakiramdam. Naramdaman ko pa na parang wala nang halaga sa akin ang buhay. Sa sakit, taimtim akong nagdasal sa Diyos at humingi ng Kanyang kaliwanagan. Isang araw, binasa ko ang mga salita ng Diyos, na nagsasabing, “Ano ang pinakaangkop na paraan ng paghahanap sa kasalukuyang landas? Anong uri ng pigura dapat mong makita ang iyong sarili gaya ng sa iyong paghahanap? Dapat mong malaman kung paano haharapin ang lahat ng bagay na sumasapit sa iyo ngayon, maging ito man ay mga pagsubok o pagdurusa, malulupit na pagkastigo o mga sumpa—dapat kang magbigay ng maingat na pagsasaalang-alang sa lahat ng ito” (“Yaong mga Hindi Natututo at Walang Alam: Hindi Ba Sila mga Hayop?” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Mula sa mga salita ng Diyos, naintindihan ko na itinulak ako ng aking aroganteng malasatanas na kalikasan, humiwalay sa kalooban ng Diyos, at naglakad sa maling landas ng paghahangad ng kasikatan at mga posisyon. Bilang resulta, pinansin ko lang iyong mga tungkulin na may mga “opisyal na titulo” bilang mahalaga at inayawan ang ibang mga tungkulin, at kinamuhian pa iyong mga kapatid na mababa ang kalibre na para bang bumaba ang aking posisyon kapag kasama sila. Pumasok sa aking ulo ang posisyon, kasikatan at kayamanan. Gayon pa man, hindi ko alam na sa tahanan ng Diyos, ang lahat ng tungkulin ay pantay-pantay, at gayon din ang aking mga kapatid tulad ko ay mga nilikha lahat nang may pantay-pantay na katayuan. Hindi kailanman mababago ng aking makamundong katayuan ang katunayang iyon. Iniisip ko ito, nakaluwag ako nang mabuti. Gayon pa man, alam ko na ang kasikatan at katayuan ang aking mga malubhang kahinaan, kaya nagdasal ako sa Diyos para maghanap ng mas maraming katotohanan para lutasin ang isyung ito. Kalaunan, nakarinig ako ng ilang mga pangangaral na nagbibigay ng pagbabahagi tungkol sa pagpasok sa buhay, sinasabi: “Sa inyong opinyon, makahulugan ba para sa mga tao na panghawakan ang mga posisyon at pahalagahan ang mga ito? Dapat kayong tumingin sa likod ng katayuan at kasikatan at huwag pahalagahan ang mga ito. Ang mga ito’y kawalan at hindi makabuluhan. Ang mataas na posisyon ay hindi gumagarantiya ng mga pagpapala. Kapag wala kang magandang disposisyon, maaaring magdala sa iyo ng kamalasan ang mataas na posisyon. Kung hindi mo hahangarin ang katotohanan, ang posisyong iyon ay pagmumulan ng matinding kasamaan para sa iyo. Kapag wala ang katotohanan, hindi ka makakakita sa likod ng mga bagay, at maaaring madaling masira ng posisyon. … Hindi ka maaaring maging lider nang hindi hinahangad ang katotohanan; maaari ka lang sirain nito. Kung hahangarin mo ang katotohanan, maaari kang gawing perpekto ng pamumuno” (“Ang mga Pagkakaiba ng at mga Solusyon sa mga Bulaang Lider, Anticristo at ng Masama” sa Mga Sermon at Pagbabahagi Tungkol sa Pagpasok sa Buhay VII). “Mukhang mabait ang mga tao kapag wala silang kapangyarihan ngunit sa sandaling magkaroon sila nito, ipapakita nila ang kanilang mga tunay na kulay. Paanong ang kapangyarihan ay nakakapaglantad ng mga tao? Kapag ordinaryong tao ang isang tao, mukha silang desente at mukhang marangal at matuwid. Sa sandaling nakahawak sila ng kapangyarihan, sila’y nagiging tampalasan. Anong uri ng problema ito? Ang mga tao na nagawang tiwali ni Satanas ay lahat magkakatulad ng kalikasan” (“Paano Dapat Makipagtulungan ang mga Tao sa Gawain ng Diyos na Gawing Perpekto ang Tao” sa Mga Sermon at Pagbabahagi Tungkol sa Pagpasok sa Buhay III). Biglang binuksan ng mga salitang ito ang aking mga mata at nakita ang kawalan at hindi makabuluhang paghahangad ng katayuan. Ang pagpapahalaga sa katayuan at kabiguang hangarin ang katotohanan ay maaari lamang magdulot sa pagkasira ng tao. Kunin mo ang karanasan ko sa hukbong katihan bilang isang halimbawa—kinapootan ko iyong mga tiwaling opisyal noong sundalo pa ako. Gayon pa man, habang tumataas ang katayuan ko, nagsimula akong maging tampalasan at sa dulo ako’y naging tunay na tiwaling opisyal. Iyong mga nasa mataas na posisyon ay mukha namang mabuti at tapat noong wala pa silang mataas na katayuan. Gayon pa man, sa sandaling makahawak sila ng kapangyarihan, nagsimula silang kumilos nang malupit at gumagawa ng hindi mabilang na mga krimen. Sapat na ang mga katunayang ito para ipakita na matapos magawang tiwali ni Satanas ang mga tao, sasailalim sila nang walang eksepsiyon sa kasawian at panlilinlang nito; kung hindi nila hinangad ang katotohanan at nagkaroon ng pagbabago sa disposisyon, magiging mga tampalasan lang sila at gagawa ng masama sa sandaling makahawak sila ng kapangyarihan at katayuan, kahit pa sa mundo o sa tahanan ng Diyos, nang may resulta na mapaparusahan ng makatarungang Diyos. Iniisip ito, pareho kong naramdaman ang takot at pasasalamat. Lumalabas na ang aking paulit-ulit na kabiguan ay ang aking kaligtasan, ginawa dahil sa pagmamahal sa akin! Dahil nagpumilit akong umangat sa mundo ng pagiging opisyal sa loob ng maraming taon, nabahiran ako ng mga lason ni Satanas. Maaaring masabi na ako’y kombinasyon ng pagkaarogante, pagkatuso, pagkamakasarili, at kasuwapangan. Matapos maniwala sa Diyos, masyado kong pinahalagahan ang katayuan at hindi naman talaga hinangad ang katotohanan. Bilang resulta, kahit noon, kaunti lang ang nakuha kong katotohanan, at mayroon lang akong kaunting takot sa Diyos. Magiging ambisyoso lang ako at kikilos nang may kalupitan tulad ng ginawa ko sa hukbong katihan, at mapaparusahan ako sa pananakit sa disposisyon ng Diyos. Salamat sa pagliliwanag ng Diyos, malinaw kong nakikita ang diwa at kahihinatnan ng paghangad ng kasikatan at katayuan, at higit pa roon, nakikita ko ang kahalagahan ng paghahangad ng katotohanan.

Pagkatapos, sinimulan kong ituon ang aking mga pagsusumikap sa mga salita ng Diyos. Sabik na sabik ako sa mga salita ng Diyos para maging aking buhay at hindi pinansin ang mga tungkulin na may “opisyal na titulo,” at hindi minaliit ang mga ibang tungkulin. Pakiramdam ko ang bawat tungkulin ay may kahulugan, na lahat ng ito ay pinamunuan at paunang itinalaga ng Diyos, at ang aking tungkulin ay dapat kong panagutan. Nang nanabik ako sa mga salita ng Diyos nang buong puso at sinubukang makumpleto ang aking mga tungkulin, hindi ko lang naintindihan ang maraming katotohanan na hindi ko dati naintindihan, ngunit tinamasa ko rin nang madalas ang presensiya ng Diyos. Natanggap ko ang pagliliwanag at pamumuno ng Banal na Espiritu, na nagparamdam sa akin ng pagiging mababa at hindi mailarawang kasiyahan. Matapos ang ilang panahon, nakita ko ang aking sarili na nagpapakababa kapag nakikipag-usap sa iba, at hindi na ako nagyabang tungkol sa aking dating posisyon sa hukbong katihan o ginamit ang mga ito para magyabang. Kahit sino pa ang nagsabi ng aking mga kakulangan, sumusunod muna ako at saka na titignan ang aking sarili. Kaya kong ituring ang mga kapatid sa iglesia na may mababang edukasyon nang pantay-pantay, at hindi ko na itinuturing ang aking sarili na mas mataas sa kanila. Bago ko ito nalaman, ang aking mga opinyon sa paghahangad ay nagbago nang todo, at hindi pinapahalagahan ang katayuan at kasikatan at hindi na masyadong limitado at kontrolado ng mga ito. Nang nakita kong nahalal bilang mga lider sa iglesia ang aking mga kapatid na naniwala sa Diyos nang hindi ganoon katagal kaysa sa akin, may kaunting pagseselos akong naramdaman. Gayon pa man, kaya ko na itong bitawan sa pamamagitan ng dasal. Nahiya ako habang iniisip ang katunayan na dati akong nagpupursigi para sa kasikatan at pakinabang; pakiramdam ko ito’y pangit at hindi makatao. Ngayon, ang aking asawa at ako ay magkasamang ginagampanan ang aming mga tungkulin sa bahay. Kahit na hindi ito mahalaga, kuntento ang pakiramdam ko at nararanasan ko ang kasiyahan. Ang anak ko ngayon ay naniniwala na rin sa Makapangyarihang Diyos, na ginagawa ang aming pamilya bilang isang tunay na Cristianong pamilya kung saan namamayani ang mga salita ng Diyos. Kahit sino pa ang nagsasalita nang naaayon sa katotohanan, makikinig kami sa taong iyon. Kahit na may pagbubunyag ng mga tiwaling disposisyon, maiintindihan namin, matitiis at mapapatawad ang bawat isa, at sinusuri ang aming mga sarili ayon sa mga salita ng Diyos, na mas lalong nagpasaya sa aming pamilya. Lubos akong naniniwala na ang Makapangyarihang Diyos ang siyang nagpabago sa akin at sa asawa ko, na siyang sumalba sa aking buhay-may-asawa at pamilya, at isa pa, nagligtas sa akin sa matinding katiwalian at nagpabago sa akin mula sa arogante, masama at maruming taong naghahanap ng kasikatan sa tao na naghahangad ng liwanag at hustisya, na siyang may tunay na layunin sa buhay. Kapag binabasa ko ang mga salitang ito ng Diyos, ang lahat ng klase ng pakiramdam ay lumilitaw sa akin: “Magmula nang nilikha ang mundo hanggang ngayon, ang lahat ng ginawa ng Diyos sa Kanyang gawain ay pag-ibig, na walang kahit anong poot sa tao. Kahit ang pagkastigo at paghatol na iyong nakita na ay pag-ibig din, isang mas totoo at mas tunay na pag-ibig; umaakay ang pag-ibig na ito sa mga tao sa tamang landas ng buhay ng tao. … Ang lahat ng gawain na Kanyang nagawa na ay para sa layunin ng pag-akay sa mga tao sa tamang landas ng buhay ng tao, upang maaari silang magkaroon ng normal na buhay ng sangkatauhan, sapagkat hindi alam ng tao kung paano ang mamuhay. Kung wala ang ganitong pag-akay, ikaw ay makakapamuhay lang ng isang buhay na walang saysay, makakapamuhay lang ng isang walang halaga at walang kabuluhang buhay, at hindi mo malalaman kung ano talaga ang pagiging normal na tao” (“Ang Katotohanang Nakapaloob sa Gawain ng Panlulupig (4)” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Oo, kung wala ang pagliligtas ng Diyos, hindi ko mapipili ang tamang landas sa buhay; mas lalo lang akong lalala, at magiging maruming pusali na sa huli’y maisusumpa ng Diyos. Ito ang tamang paghatol ng Diyos na nagligtas sa akin, at malupit na kapinuhan na nagpabago sa akin. Ito ang nagpapaintindi sa akin kung ano ang pangit at ano ang banal gayundin ang kadakilaan ng Diyos, kagandahan at kabutihan, at ang kabuktutan at kasamaan ni Satanas. Hindi ko na kailanman susundan muli si Satanas, at buong-puso lang hahangarin ang katotohanan, aalisin ang aking sarili sa katiwalian ni Satanas, at mamumuhay nang may tunay na buhay ng isang tao. Kahit na naranasan ko ang pagdurusa sa maraming pagkastigo at pagpipino, nakuha ko ang pinakamahalagang landas ng buhay, na nagtulot upang ako ay isilang muli at makapasok sa tunay na landas sa buhay.

Ngayong taon, bumalik ako sa dati kong yunit sa trabaho para ayusin ang ilang mga gawain hinggil sa pamamaraan. Nakita ko na ang dati kong mga kasamahan at dati kong mga lider ay tumaas na lahat ang ranggo. Nang makita ako ng dati kong mga kasamahan, sinabi nila, “Kung hindi ka umalis sa hukbong katihan, maaaring tumaas na ang iyong ranggo ngayon.” Hindi ako kumibo, at nag-isip: Anong silbi ng mataas na posisyon? Kung mamuhuhay ka nang walang anumang layunin, direksyon o kahulugan bilang isang tao ngunit magbabati lang sa lusak ng kasamaan, hindi ba ito ang pinaka-nakakababang uri ng buhay? Hindi ba’t mga alipin lang kayo ni Satanas, mga laruan nito? Magdurusa ka sa makatarungang kaparusahan at retribusyon ng Diyos sa huli! Kahit na wala akong mataas na posisyon, hindi ko kailanman pinagsisihan ang aking pinili, dahil tunay kong naranasan ang kapayapaan at kaginhawahan sa aking puso, na isang tunay na kasiyahan. Na nagiging nilikha lang na dapat kang maging, ang pagsunod at pagpupuri sa Diyos ay ang tunay na buhay ng tao, at tanging dito ka lamang magkakaroon ng magandang kinabukasan!